Hoe de witte raaf zwart is geworden.
In de Germaanse mythologie werd Wodan, de god van donder en bliksem, door twee raven op de hoogte gehouden over wat er in de menselijke wereld gebeurde. In die tijd stonden raven te boek als intelligente en nuttige vogels. Pas veel later kwam de raaf in een kwaad daglicht te staan: ze zouden ongeluk en dood brengen. Let eens op in films, als het erg gevaarlijk wordt, krassen de kraaien op de achtergrond. Ook in dit verhaal komt de raaf er slecht vanaf. Luister naar deze zeer oude christelijke legende over zelfzuchtigheid.
Vele, vele maandenlang dobberde de ark van Noach op de wateren van de overstroomde wereld. Na de schier eindeloze periode van regen en overstromingen klaarde de lucht op en door de grijze wolken was af en toe wat blauw zichtbaar. Noach vroeg aan de vliegende dieren een vrijwilliger om te gaan kijken of het water aan het zakken was en of er al land droog was gevallen. De witte raaf stelde zich direct beschikbaar. De grote sterke vogel vloog naar het oosten en bleef dagenlang weg. Iedereen aan boord van de ark vreesde het ergste voor de mooie witte raaf.
Terwijl iedereen wachtte op de terugkomst van de raaf was de regen gestopt en de zon gaan schijnen. Noach was ervan overtuigd dat het waterpeil zo ver was gezakt dat de hongerige mensen en dieren weer aan land zouden kunnen gaan. Hij vroeg een andere vrijwilliger, een klein bruin vogeltje dat razendsnel kon vliegen. Maar ook dat wist niet om te gaan met zijn vrijheid. Hij vergat zijn boodschap en toen hij eindelijk als een blauw vogeltje terugkeerde werd hij door Noach in de ban gedaan. Daarop wees Noach zelf een betrouwbare vogel aan. Deze vogel, de duif, kwam binnen een dag terug met een groen takje van de olijfboom in zijn bek als bewijs dat de planten en bomen op het land weer groeiden. Het was waar, het water zakte! Er was weer toekomst.
Enige dagen na de duif kwam de mooie witte raaf terug, dik en volgevreten. Op de vraag waarom hij zo lang onderweg was geweest, antwoordde de raaf zich verontschuldigend: ‘Ik zag vrij snel mooi groen land, waar het water was verdwenen. En een aaseter als ik zag al dat overvloedige voedsel en ik deed me te goed aan deze overvloed. Door al dat eten vergat ik terug te gaan om jullie te vertellen dat het water echt aan het zakken is.’ Schuldbewust boog de raaf zijn hoofd. Noach was verbolgen en als straf voor het egoïsme van de raaf, veranderde hij de sterke witte vogel die zo mooi kon zingen, in een grote zwarte vogel die nog slechts kan krassen.
De Germanen zagen de raaf als een wijze vogel en een boodschapper van de goden. Later werd hij als vogel van het kwaad gezien, waarschijnlijk omdat raven grote kadavers opruimen. De raaf kwam in Nederland en België veel voor maar werd in de 20e eeuw uitgeroeid. In de jaren ’70 zijn ze op de Veluwe opnieuw geïntroduceerd. Daar leven nu zo’n 90 paartjes. Raven zijn grote vogels met een spanwijdte van de vleugels van wel 1.20 m. Ze zijn erg intelligent. Hun partner blijven ze levenslang trouw. De takkennesten, hoog in de bomen, bewonen ze jaren achtereen. Raven leven lang, ze kunnen wel 40 jaar oud worden. Het zijn alleseters, maar ze eten vooral vlees van insecten, vis, konijnen en vogeltjes en daarnaast kadavers, veelal verkeersslachtoffers.